Fayènn Maria Barreto Gomes

Maandag 28 januari is het mijn verjaardag. Ik ben eigenlijk niet echt in de feeststemming, heb buikpijn en voor m'n gevoel lichte weeën. Ik moet die dag om 12.30 in het ziekenhuis zijn.
Ik krijg nog wel wat verjaardag visite en een heerlijke taart van Eef.

Om 12.30 doen we eerst de ctg, de eerste verpleegkundige ziet op mijn kaart dat ik jarig ben, ze zet het achter mijn naam zodat ik vervolgens door iedereen gefeliciteerd wordt :)
Ze zorgt ook dat mijn 2e afspraak, om 14.30, naar voren geschoven wordt zodat ik niet terug hoef te komen.
Ondertussen blijkt Leonor een verrassings verjaardaglunch in elkaar te hebben gezet die hierdoor een beetje in het water dreigt te vallen.

De arts bekijkt alleen de ctg en doet verder niets. Beetje frustrerend want ik voel me echt niet goed.
Maar ja, gaat het echt niet dan ben ik zo weer terug.
Dinsdag blijf ik buikpijn houden, omdat ik woensdag toch weer een afspraak in het EMC heb besluit ik om niet te bellen.
Die avond verlies ik bloed. Ik ga naar bed met het idee dat het niets is maar als ik om 1.00 uur opsta om te gaan plassen verlies ik toch wel heel veel bloed.
Ik besluit toch even te bellen met het ziekenhuis en die willen dat we direct komen.
Daar aangekomen ga ik aan de CTG, daarop is ook te zien dat de buikpijn wordt veroorzaakt door regelmatige weeën om de 2 minuten. De baby doet het goed maar ik blijk een cm ontsluiting te hebben.
Ze willen dat ik in ieder geval een dag blijf om te kijken of het doorzet.
Woensdag middag zijn de weeën aanzienlijk sterker en ik heb toch wel het idee dat er nu iets zit te gebeuren, niet dus. We blijven steken op 2cm ontsluiting.
Ik zeg al maanden dat ons meisje met 35 weken geboren zal worden, ik grap er nog over tegen Carlos dat ik toch denk dat het vrijdag of zaterdag pas wat gaat worden.
Die avond slapen we heerlijk, omdat er geen plek is op zaal lig ik op een verloskamer en hebben ze dus een extra bed voor Carlos neergezet.
Donderdag ochtend lijkt het of de weeën weg zijn maar nadat ik een douche heb genomen komen ze 2 x zo hard terug. Die avond is het qua pijn niet meer te doen en krijg ik in eerste instantie een paracetamol wat uiteraard niets doet.
Om half 10 krijg ik een injectie die volgens de verpleegkundige toch wel 2 a 4 uur moet werken maar na 2 uur is het echt over.
Ze besluiten om 23.45 een ruggeprik te geven. Ik zit nu op 4 cm ontsluiting. Ondertussen hebben ze wat bloed bij mij afgenomen en blijkt dat ik drager ben van Streptokokken B, deze bacterie zorgt er voor dat de baby direct na de geboorte ademhalingsproblemen of zelfs hersenvliesontsteking kan krijgen. Ze hangen een zak antibiotica aan het infuus, als ik niet binnen 4 uur beval is de baby beschermt. Ze zal dan na de geboorte nog wel een kuurtje krijgen.
De verwachting is wel dat het nu door gaat zetten en ik in de loop van de nacht/ochtend ga bevallen. Het medisch team staat op stand-by om Fayènn op te vangen.
In de loop van de ochtend lijkt het er op dat ons meisje het wat moeilijker krijgt. Na een wee zakt haar hartslag terug. Ik zit op 7 cm ontsluiting dus het kan nog wel even duren, in het ergste geval zullen ze een spoed keizersnede uit moeten voeren.
De arts wil zeker weten of ze het nog goed doet en heeft daarom wat van haar bloed nodig. Om dit te doen moet hij mijn vliezen breken en een klein krasje op haar hoofdje maken zodat hij een druppeltje bloed op kan zuigen. "Nou" zegt de arts, "ze heeft in ieder geval heel veel haar!"
Hij gaat direct haar bloed testen, ze blijkt het nog goed te doen dus is een spoed keizersnede niet nodig.
Het breken van de vliezen lijkt wel het laatste zetje te zijn geweest wat nodig was want nu gaat het hard.
Ze gaan alles klaar zetten en het medische team is onderweg.
Omdat ik een ruggeprik heb gehad voel ik helemaal niets van de weeën, ik zie het alleen op het scherm als ik een wee krijg en ik voel de druk wat toenemen. Om 9.20 blijk ik volledige ontsluiting te hebben en begin ik met persen en om 9.28 is ons prachtige meisje geboren. Ze komt letterlijk met een schreeuw op de wereld en ik ben opgelucht. Ik zei vooraf nog tegen Carlos, als ik haar maar hoor huilen, dan weet ik dat het goed is.
Haar lichaampje wordt direct in een speciale zak gehesen omdat er anders teveel infectiegevaar is.
Ze houden haar nog even omhoog zodat ik haar kan zien maar dan gaat ze direct naar de aangrenzende kamer waar iedereen op haar wacht. Carlos gaat mee.
Omdat ze 5 weken te vroeg is geboren heeft ze wat moeite met haar ademhaling en krijgt ze wat zuurstof. Maar na 10 minuten heeft ze door hoe het moet en neemt ze het zelf helemaal over. Ze is stabiel!
Inmiddels zijn mijn ouders aangekomen met Jaydey en ook Natercia en Leonor zijn aangekomen en ze mogen naar binnen. En dan komt Carlos binnen met ons kleine meisje in de couveuse, zo klein maar zo sterk. Met haar oogjes open en haar armen en benen wild bewegend kijkt ze om zich heen, wat is ze mooi....Onze Fayènn.