Het duurde heel lang voordat ik uiteindelijk zwanger was van Fayènn. 5 lange jaren om precies te zijn, om ons heen werd de ene na de andere baby geboren maar ons babygeluk bleef uit. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het ons niet raakte. Je gunt het een ander wel maar jezelf ook en het verdriet was zo groot. Ik heb ooit ergens gelezen dat het voelt alsof je een dierbare verliest en je door een proces van rouw gaat. Ik weet het niet maar geloof het zo. Dit verdriet kan anderen blijkbaar ook belemmeren in hun geluk zo is mij destijds gezegd. Met daarna het vriendelijke verzoek 'maar even weg te blijven tot je je verdriet een plek hebt gegeven'. Dat komt binnen en doet wat met je. Je gaat dingen anders zien. Want als het verdriet van niet zwanger kunnen worden als zo'n belemmering wordt ervaren door je omgeving, hoe zwaar moet het verdriet dan wel niet zijn als je hoort dat het helemaal mis is met het kindje in je buik. Onze familie is groot, alleen al mijn schoonmoeder heeft geloof ik 25 kleinkinderen en dan hebben we het niet eens over alle neefjes en nichtjes in de rest van de familie. Toen ik zwanger was van Fayènn waren er nog 7 andere kleinkinderen onderweg. De blog is ooit ontstaan mede als uitlaatklep voor mij. Ik ben een prater, ik uit mijn gevoel en ben soms te direct maar ik moet praten om dingen een plek te kunnen geven. En met al het verdriet in die tijd wist ik mij geen raad en ik kon er met niemand over praten en dus ben ik gaan schrijven. Wie het wilde lezen kon het lezen en wie dit niet aan kon werd niet steeds ongewenst geconfronteerd met onze emoties. Ook nu mijn vader ziek ik merk ik dat mensen hier moeite mee hebben, hoe ga je hiermee om. Is het egoïsme, willen mensen niet worden geconfronteerd met de pijn van een ander voor hun eigen gemoedsrust of is het angst. Angst dat je plots in huilen uitbarst of angst dat het besmettelijk is en je daardoor niet meer kunt genieten van je eigen geluk. Ik heb mezelf voorgehouden dat je dat soort mensen beter kwijt dan rijk kunt zijn als ze zo in elkaar zitten want die wil je niet om je zelf en je kind heen maar is dat ook echt zo? Omdat wij zo niet zijn moet je dit dan van een ander wel verwachten? Of is het de bedoeling dat je deze mensen juist laat zien hoe het ook anders kan. Moet je hen de hand reiken?
Waarom zeggen mensen toch dat je pas weet wie je vrienden zijn wanneer je in moeilijke situaties terecht komt? Is dat eerlijk om te zeggen? Ik bedoel als mensen je dusdanig kwetsen met woorden of daden dan mag je die “vriendschap” afschrijven, maar hoe zit het met die mensen die gewoon moeite hebben met de situatie, die niet weten hoe ze daar mee om moeten gaan, net als jijzelf? Zijn dat dan ineens geen vrienden meer? Mijn moeder vertelde dat ze het advies had gekregen de mensen te confronteren, te vragen of het komt doordat mijn vader ziek is, dat ze daarom niets meer horen van deze mensen, je moet ze helpen die stap te zetten omdat het voor hen ook moeilijk is. Althans, de mensen waarvan zij het de moeite waard vindt.
Ik betrap onszelf er steeds vaker op dat het antwoord 'goed' is als mensen vragen hoe het met haar gaat. Want wie zit er nu oprecht te wachten op het echte antwoord? Je ziet ook vaak een soort opluchting bij mensen als je zegt dat het goed gaat, vaak is het meer beleefdheid om te vragen hoe het gaat. De mensen die oprecht willen weten hoe het gaat pikken we er inmiddels wel uit, een handje vol.
En ik neem het ook niemand kwalijk al moet ik zeggen dat we dit wel hebben gedaan. Naarmate je groeit in de situatie ga je dingen accepteren.
Dingen die vroeger zo belangrijk waren stellen nu niets meer voor en leg je naast je neer. Je leert relativeren.
Fayènn was afgelopen week behoorlijk ziek maar we hebben een ziekenhuisopname kunnen voorkomen al was het op het randje. Dit zijn onze kleine overwinningen die we samen stil vieren. Dit zijn de dingen die moeilijk te begrijpen zijn tenzij je het zelf door (hebt) gemaakt maar dat is op zoveel meer van toepassing in het leven.
