Afgelopen vrijdag weer contact gehad, er waren mensen met vakantie dus het liep allemaal wat langs elkaar heen, de foto's waren waarschijnlijk niet bij de uroloog aangekomen. Aangegeven dat ik de foto's nogmaals zou mailen, dit keer direct naar de uroloog, het was voor ons inmiddels overduidelijk dat het haar blaas was die verder en verder naar buiten kwam.
Wederom kwam er geen reactie.
Woensdag ochtend hadden we een afspraak op het verpleegkundig kinderdagverblijf, ik had met Carlos afgesproken dat ik weer naar het ziekenhuis zou bellen omdat we ons echt enorm zorgen maakten om haar blaas, we wilden gewoon dat iemand haar zou zien. Ik kreeg de voicemail dus liet een bericht achter of ze zsm contact op konden nemen. En weer geen reactie.
's middags was ze erg huilerig, ik dacht eerst nog dat het kwam doordat ze de inentingen had gehad de dag daarvoor en van de indrukken op het dagverblijf. Toen ze uiteindelijk maar bleef huilen en echt overging in krijsen was het duidelijk dat ze pijn had. Alles nagekeken, centrale lijn zag er goed uit, stomazakje zat goed, ze had geen koorts. Toen deed ik haar luier open en schrok zo dat ik 'm uit een reflex gelijk weer dichtdeed en het nummer draaide van de spoedeisende hulp van het Sophia.
Het leek wel of er een klein ballonnetje tussen haar benen vandaan kwam, natuurlijk had ze pijn, haar hele blaas was eruit gekomen.
Het was inmiddels al iets over 21.00 dus ze zat al aan het infuus.
We hebben alle 3 de pompen in de tas gegooid, wat van haar spullen in een tas gedaan en we zijn naar het Sophia gereden.
Toen we daar eenmaal waren en de verpleegkundige haar wilde bekijken was haar luier doordrenkt met bloed. De chirurg werd opgepiept en daarvoor kwam er eerst nog een andere arts kijken, uitgelegd aan haar dat we al bijna 3 weken bezig waren om iemand naar haar te laten kijken maar zonder resultaat.
Uiteindelijk kwam de chirurg rond 23.00, zij kende Fayenn nog van voor de operatie dus wist ook hoe en wat. Ze bood haar excuses aan voor het feit dat er nog niet eerder iemand naar haar had gekeken in de voorgaande weken en dat het goed was dat we er nu waren.
Ze had de uroloog gesproken en deze was onderweg.
Uiteindelijk werd er om 23.45 een echo gemaakt van haar nieren, deze werkten gelukkig nog goed.
Aangegeven dat we haar op deze manier niet mee naar huis wilde nemen, ze had pijn en het bleef maar bloeden.
Na overleg besloten ze om haar op te nemen maar de operatie zou niet deze week maar waarschijnlijk ergens eind volgende week op z'n vroegst pas plaats kunnen vinden.
Dit omdat er meerdere specialisaties bij betrokken zijn en dat is gewoon lastig om die allemaal tegelijk op 1 plek te krijgen.
Het idee dat we haar daar anderhalve week moeten laten liggen voordat ze geopereerd wordt trek ik even niet.
Ik geef aan dat ik haar dan toch liever mee naar huis neem als ze kunnen uitleggen hoe we de blaas in de tussentijd moeten verzorgen zodat ze geen pijn heeft.
De pijn lijkt te komen doordat de blaas aan de luier blijft kleven. Er gaat een siliconen gaasje over de blaas met daarover een vochtige gaas. Het is niet ideaal maar we kunnen er de periode tot aan de operatie hopelijk mee overbruggen.
Eenmaal thuis valt ze gelukkig als een blok in slaap tot 10.00 vanmorgen. Ze lijkt geen pijn meer te hebben en het bloeden is gelukkig minimaal.
Alle positieve vibes e.d. zijn dus weer van harte welkom voor de komende periode, we zullen het weer hard nodig gaan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten