Ik was vandaag op mijn werk toen ik een vrouw langs zag lopen. Ik werk midden in het centrum en het was redelijk druk op straat. Die vrouw liep met een tas in iedere hand, waarschijnlijk om een soort evenwicht te bewaren en ze had zichtbaar zware moeite met iedere stap die ze zette.
Ik kan niet goed uitleggen hoe ze liep, bij iedere stap die ze zette was ik bang dat ze om zou vallen, haar armen wild zwaaiend en ze kreeg met moeite haar ben weer op de grond. Alsof ze aan touwtjes zat en iemand een ziek spelletje met haar speelde.
Ze wilde met de lift maar het duurde lang voordat deze kwam en het was druk waardoor ze met de trap ging. Terwijl ze steeds dichter bij de trap kwam stonden er steeds meer mensen stil om naar haar te kijken, alsof het een circusattractie was!Ik kon het niet langer aanzien dat niemand haar hielp om de trap af te komen en ben de winkel uitgerend, heb haar beetgepakt en gezegd ik ga u helpen.
Ik heb haar tassen van haar over genomen en haar vast gehouden en zo zijn we samen de trap afgelopen. Onderaan de trap maakte ze een soort van excuus voor het feit dat ze Huntingtons ziekte heeft en ze bleef mij een engel noemen omdat ik haar hielp.
Vechtend tegen de tranen stond ik haar daar over haar rug te aaien en gaf haar de 2 tassen terug.
Terug in de winkel ben ik in huilen uitgebarsten, aangedaan door het feit dat niemand deze vrouw wilde helpen maar ook aangedaan door haar kracht om ondanks haar zichtbare beperkingen toch het drukke centrum in te gaan om haar boodschapjes te doen.
Het breekt mijn hart dat onze dochter met haar handicap opgroeit in deze harde wereld waar niemand nog een hand uitsteekt om een ander te helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten