Ik zat vannacht om half 3 op de wc toen ik werd overvallen door verdriet.
Ons toilet beneden is nogal hoog, de vorige eigenaar had een handicap waardoor er een extra hoog toilet is geplaatst.
En terwijl ik daar zat bedacht ik mij dat we in de toekomst een klein trappetje moesten kopen of een geheel nieuw toilet omdat Fayènn er anders nooit bij kan.
Vervolgens realiseerde ik dat we geen zindelijkheidstraining zullen hoeven doen met Fayènn, ze zal niet plassen of poepen op de wc en het maakte me op dat moment zo verdrietig.
Gek want het is niet alsof dit nieuws nu pas bekent is ofzo, dit weten we toch al ruim een jaar maar het overviel me gewoon.
Gelukkig is Carlos er op die momenten, we weten elkaar gelukkig goed uit een dipje te trekken.
Want ze zal inderdaad niet zindelijk zijn zoals andere kindjes maar waar zij niet zal leren plassen op de wc zullen we haar gaan leren zelf haar zakje te legen op het toilet of om haar blaas te legen in de toekomst.
Zolang ze een baby is, is het allemaal nog zo anders, ze draagt een luier en is in die zin dus gewoon een baby waardoor je er niet bij stil staat dat het allemaal zo anders is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten