Hoe dichter bij het naar huis gaan begint te komen hoe emotioneler het allemaal lijkt te worden.
De afgelopen maanden waren zwaar, heel zwaar, maar je gaat maar door en door want als je een adempauze neemt stort je in. Er lijken nu dus steeds meer adempauzes te zijn waardoor er plaats is voor alle emoties waar de afgelopen geen ruimte voor was.
Alles lijkt een huilbui uit te lokken!
Vandaag hebben we te horen gekregen dat we de laatste weken dat we nog hier zijn moeten verhuizen naar een andere kamer. Er komen 2 kindjes en de ouders komen niet uit de buurt of moeten getraind worden en aangezien wij in een trainingsunit zitten moet Fayènn dus naar een andere kamer en moet ik bij haar op de kamer slapen. Carlos kan dan dus niet meer hier slapen.
Hoewel het begrijpelijk is, is het wel weer een emotionele stap. Dit is de kamer waar we Fayènn eigenlijk pas echt leerden kennen, waar we hebben geleerd hoe we haar het beste kunnen verzorgen en waar we gewoon al zoveel in hebben meegemaakt met haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten