Pretecho

26 september 2012
Omdat Carlos bijna jarig is boek ik als verrassing een pretecho.We hebben om 20.00 de afspraak.
Terwijl we vanuit de auto naar het bureau lopen slaat bij mij de angst toe, wat als het niet goed blijkt te zijn. Ik zeg niets.
Eenmaal binnen mag ik gelijk gaan liggen en de 2 dames beginnen met de echo. Eerst het hoofdje, het hartje en dan gaan we kijken wat het geslacht is. Spannend!
Het duurt allemaal erg lang voor ze iets kan vinden en vervolgens neem de andere dame de echo over. De sfeer slaat om en we voelen direct dat er iets niet klopt. Ik vraag wat er aan de hand is, ligt de baby er niet goed voor? Ze legt uit wat ze ziet. Er steekt een massa boven het buikje en tussen de beentjes van ons kindje uit waardoor ze het geslacht niet kan zien. Ze zet de echo uit en ik begin te huilen. Zijn het de darmen vraag ik met lichte paniek in mijn stem. De dame zegt dat we beter de volgende dagen even met de verloskundige kunnen bellen voor een afspraak. Ze geeft ons de echo foto mee en 2 tellen later staan we buiten. We zijn kapot, dit kan niet waar zijn. Alles was goed en nu dit?!
Ik ben thuis direct met de verloskundige en leg haar uit wat we zojuist hebben gezien, ze is lief en begripvol voor de lading emoties die ik over haar uit stort. Ze gaat direct voor ons regelen dat we de volgende dag naar het ziekenhuis kunnen. Totaal gebroken van verdriet blijven wij achter.