Als je ons 11 maanden geleden had gevraagd hoe ons leven er vandaag uit zou zien hadden we dit niet durven dromen.
In plaats van poepluiers verschonen legen we stomazakjes, geven we onze 3 maanden oude dochter voedingen via de sonde, haar infuus en met spuitjes en een flessespeentje in haar mond. Hebben we de thuiszorg iedere dag over de vloer voor injecties en voeren we verpleegkundige handelingen uit alsof we al jaren in de zorg werken.
Er zijn zoveel dingen niet vanzelfsprekend, lekker naar het zwembad bijvoorbeeld, dat zal ze moeten missen.We moeten altijd van te voren plannen wat we gaan doen, wat we nodig hebben en hoe laat we terug zijn om te bepalen hoe laat we het infuus loskoppelen en weer aankoppelen.
Nee dit zagen we zeker niet in onze toekomst.
Vraag je ons nu of we het 11 maanden geleden anders zouden hebben gedaan dan is het antwoord steevast nee!
Ondanks dat het pittig is allemaal zouden we dit voor geen goud willen missen en is dit het allemaal zo waard.
Er zijn mensen die het zielig vinden, onze situatie maar vooral Fayènn om wat ze allemaal al heeft mee gemaakt en nog mee zal moeten maken.
Maar als Fayènn iets niet is dan is het zielig.
Helaas zijn er altijd mensen die niet met dit soort dingen om weten te gaan, situaties en emoties van anderen niet willen of kunnen begrijpen.
Gelukkig zijn er ook mensen die er door heen kijken en weten dat Fayènn ondanks alles een doodnormale baby is en die ook weten dat wij niet bij de pakken neer gaan zitten maar er voor de volle 100% voor gaan, net als iedere andere ouder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten