Dit zijn van die momenten...

Een jaar geleden werkte ik nog 40 uur per week, ik heb een leuke baan en leuke collega's dus werken is geen straf. 6 weken voor mijn zwangerschapsverlof ben ik met verlof gegaan en op de 1e dag van mijn verlof begonnen de weeën. Einde van die 1e week verlof is Fayènn geboren.
Een week nadat Fayènn thuis was gekomen moest ik weer aan het werk, onbegonnen werk natuurlijk want ik was emotioneel nog helemaal niet begonnen met het hele proces van verwerken.
De pretecho met 16 weken, de angst de hele zwangerschap door dat we haar zouden verliezen, de veel te vroege bevalling, dat veel te kleine hoopje mens dat werd geboren, die 1e 6 dagen voor de operatie, die grote operatie, die kleine operaties, die lange periode in het ziekenhuis, alles gebeurde op automatische piloot. We hebben maar weinig gehuild in die periode, alsof je verdoofd bent, van buitenaf naar het leven van een ander kijkt.
Die klap waar iedereen het steeds over had kwam pas veel later, nadat ze goed en wel thuis was.
Toen konden we van haar gaan genieten maar toen kwamen ook de tranen en al die emoties die er daarvoor bijna niet waren.
Fayènn is inmiddels 8 maanden en het gaat goed. Ook deze ziekenhuisopname hebben we weer achter de rug en hoe gek het ook klinkt, het wordt echt makkelijker. Het slapen op een ziekenhuisbank zal nooit wennen waarschijnlijk maar dat hoort er bij.
Ik ben inmiddels weer full-time aan het werk. De afgelopen maanden ben ik weer voorzichtig begonnen met werken. Kleine stapjes. Ik werk nu 32 uur, 40 uur is gewoon niet haalbaar. Maar ook 32 uur is pittig, heel pittig en het valt mij zwaar. Want hoe combineer je een 32-urige werkweek met een gezin waarvan 1 kind ook nog eens heel veel medische zorg nodig heeft. Mensen zeggen zo vaak dat we zo sterk zijn maar dat zijn we niet. We roeien met de riemen die we hebben maar we komen soms gewoon riemen te kort.

Maandag gaat ze weer naar de kleine kapitein, de afgelopen week hebben we om en om gewerkt en Leonor is vrijdag in het ziekenhuis gebleven. Volgende week gaan we dus weer een beetje terug op ons oude ritme. Eten is nog steeds een lastig punt.
Ze krijgt 3 flessen van 80ml en groente, meer wil ze gewoon niet en dus geven we nog een deel via de sonde 's nachts. Er zou nog 1 fles van 80ml bij moeten om volledig van de sonde af te kunnen.
We hopen dat ze gewoon wat tijd nodig heeft om aan te passen, haar darmen reageren in ieder geval goed.