Soms zijn er van die dagen dat ik mezelf echt een vreselijke moeder vind......
Fayènn is 6 jaar en 3 maanden en 6 jaar en 3 maanden is ook hoelang we haar al "voeren".
Fayènn eet met uitzondering van haar lunch zelden zelf een maaltijd en dat is soms zo enorm frustrerend en dubbel.
Ik zal het toelichten.
Fayènn heeft in de 1e anderhalf jaar van haar leven nooit honger gehad, dit omdat ze tpv kreeg, infuusvoeding direct in haar bloedbaan. Daarnaast kreeg ze sondevoeding, melk via een slangetje in haar neus zo in haar maag. Ze was dus een blije baby, nooit huilen omdat ze honger had, altijd voldaan.
Maar toen we stopten met de tpv en haar "gewoon" eten gingen geven merken we dat ze nog steeds geen echte honger had en we haar voeding er als het ware in moesten proppen. Resultaat, overgeven meerdere keren per dag. Nu zou je bij een gezond kind zeggen 'joh doe maar wat minder, ze groeit toch wel' maar dit gaat bij Fayènn helaas niet op. Omdat zij maar een klein stukje darm heeft ( een kind heeft normaal zo'n 4 meter darm, Fayènn nog geen meter) moet haar darm 4 keer zo snel alle voedingsstoffen uit haar voeding halen zodat ze kan groeien. Dit kan niet en daarom krijgt zij meer calorieën op een dag. Maar meer calorieën bij een kind wat eigenlijk nooit honger heeft, nou ja, vul zelf maar in....
En dus moet je proberen creatief te zijn, manieren vinden om je kind toch te laten eten. Belonen heeft een tijd gewerkt, een sticker voor iedere maaltijd die goed werd gegeten. Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer bewust ze is van haar positie en de macht die ze heeft. En dus werd eten in de loop der jaren steeds meer een middel om de controle te houden voor haar. Iedere hap bleef soms wel 10 minuten in haar mond waardoor het geen uitzondering werd als ze na een uur nog niet klaar was met eten. Boos worden, verdrietig worden, dreigen, belonen, prijzen, niets wat nog hielp.
Het maakt ook niet uit wat je haar voorschotelt, ze zit na 3 happen vaak gewoon al vol en moet dan de rest ook nog op eten. Dat gevoel snapt iedereen natuurlijk, daarom is het zo dubbel. Maar er is geen alternatief.
Na 6 jaar en 3 maanden zit ze op de groeicurve op de 0 lijn, ze is dus een gemiddeld kind qua lengte en gewicht, haar bmi is perfect. Maar niemand die echt weet hoe enorm zwaar het is om te zorgen dat ze op die middenlijn blijft. Hoeveel huil en schreeuwbuien (van zowel mama als Fayènn) daar aan vooraf zijn gegaan. En juist op die momenten vind ik mezelf echt een verschrikkelijke moeder, want ik weet dat zij er niets aan kan doen, ze heeft gewoon geen honger......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten